Hrísi vex ok háu grasi Víðars land viði; en þar mögr of læzt af mars baki frækn at hefna föður

Σάββατο 4 Ιουλίου 2009

Κάποια νύχτα

...ήμουν ξαπλωμένος στο κρεββάτι και κοιμόμουν και καθώς κοιμόμουν έφτιαχνα μικρούς σωρούς μαγείας εδώ και κει, οι περισσότεροι σωροί ήταν σκοτεινοί αλλά σκοτάδι ήταν και ολόγυρα... όχι ένα σκοτάδι όπου δεν βλέπεις τίποτα... βαθύ σκοτάδι αλλά ταυτόχρονα μπορούσες να διακρίνεις τον χώρο... και κάποιους σωρούς τους κατέστρεφα όχι από επιλογή ή για κάποια συγκεκριμμένη αιτία αλλά τυχαία... και μετά έφτιαχνα άλλους... είχε μερικούς εκεί, μερικούς πιο εκεί, μερικούς πιο πέρα στο δωμάτιο... μοιάζαν με μαξιλαράκια κάπως... δεν είχαν κάποια αιτία ούτε ήξερα αν ήταν διαφορετικοί μεταξύ τους, δεν ήξερα καν γιατί τους έφτιαχνα ούτε γιατί κάποιους κατέστρεφα και ούτε γιατί έφτιαχνα μετά αλλους... ήξερα μόνο πως ήταν κάτι σκοτεινοί σωροί σαν μαξιλαράκια...και γιατί να τους φτιάχνω τώρα που υποτίθεται πως κοιμάμαι; Και ξαφνικά κάτι σα να ξύνει τον τοίχο από την άλλη πλευρά, σαν σπάτουλα... και αρχίζω και τρομάζω... αλλά προσποιούμαι ότι δεν το ακούω και προσπαθώ να μη δώσω σημασία......και μετά κοιμάμαι......ξυπνάω μετά από λίγο γιατί νιώθω κατι να βάφει τον τοίχο από την άλλη πλευρά... μαύρο χρώμα......μα από την άλλη πλευρά δεν υπάρχει τίποτα... πώς; τι;... και γιατί το χρώμα αυτό περνάει και στον δικό μου τοίχο; τον ποτίζει... τον μαυρίζει ολόκληρο......και σα να νιώθω απειλημένος... μια παρουσία από την άλλη πλευρά... ένας μάγος......ξαπλωμένος όπως είμαι σηκώνω το χέρι μου προς τον τοίχο, το μαύρο χρώμα δείχνει λίγο να υποχωρεί σε εκείνο το σημείο... σα να το ρουφάει ο τοίχος πάλι πίσω στην άλλη πλευρά... ...μα με ένα βουητό επανέρχεται πιο ορμητικό το χρώμα... έτοιμο να πλυμμηρίσει όλο τον χώρο... ...και ναι, μάλλον από την άλλη πλευρά είναι κάποιος μάγος... ζοφερός......σηκώνομαι... και βαδίζω σιγά, αποφασιστικά και θυμωμένα προς τη μια γωνία του δωματίου... και όμως φοβάμαι... και καθώς προχωρώ σκοτεινιάζω...και μεγαλώνω... και γίνομαι ο ίδιος ένας μάγος... πελώριος σαν πύργος... δεν φοβάμαι... είμαι ζοφερός... μόνο εγώ που είμαι έξω από εμένα και με κοιτάω φοβάμαι... εγώ ήμουν από την άλλη πλευρά; Ή ο μάγος της άλλης πλευράς μετατρέπεται σε μένα; Μήπως πήρα τη μορφή του για να μπορέσω να συγκρουστώ μαζί του και να το νικήσω; Αν φτάσω τη γωνία... αν περάσω μέσα από τη γωνία... θα μάθω...

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

Ο Χορός του Δηλητηρίου

ή
Ένας μιθριδατισμός άλλου είδους.


Λίγο ... λίγο... αρχικά σε ανεπαίσθητες δόσεις... επέρχεται ανοσία... τα δηλητήρια δεν πειράζουν πια... και άλλο δηλητήριο... και άλλο δηλητήριο... και άλλο... σιγά σιγά, σε μικρές ανεπαίσθητες δόσεις. Μετά δεν καταλαβαίνεις... είναι κομμάτι του εαυτού σου το δηλητήριο...αποκτάς ανοσία...το αιμα σου το ίδιο είναι δηλητήριο πια... και κάποια στιγμή έχεις πλημμυρίσει, δεν έχεις αίμα, έχεις μονάχα δηλητήριο. Και σαπίζεις και σαπίζεις και σαπίζεις...

΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

- Μήπως να αποπειραθούμε την επιτάχυνση της διαδικασίας; Να αυξήσουμε τις δόσεις. Είναι και μια καλή ευκαιρία να δοκιμάσουμε τις αντοχές. ΄

- Ναι, με προσοχή όμως. Δεν θα επιθυμούσαμε μια εντελώς ανεξέλεγκτη κατάσταση. Τουλάχιστον όχι σε αυτό το στάδιο. Ίσως να έψαχνε για αντίδοτα μετά. Μια δοκιμή των αντοχών θα ήταν ίσως ιδανική για την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων που θα βοηθούσαν κατά την μετέπειτα πορεία. Και αναλόγως ή θα συνεχίσουμε με αυξημένες δόσεις ή θα τις μετριάσουμε προσωρινά για να ηρεμήσει κάπως. Η δοκιμή θα μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε και τα αδύνατα σημεία του.

-Και αν δεν έχει αδύνατα σημεία; Aν είναι άτρωτος; Μήπως άδικα προσπαθούμε;

- Ούτε καν ο Αχιλλέας ή ο Ζίγκφρηντ ήταν άτρωτοι.

- Συνεχίζουμε λοιπόν.

΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

Και απ' τα έγκατα
μάγοι ξεπετάγονται
...
Αρρώστιες και διαστροφές
έρπουν μες απ' τις πύλες

Georg Heym "Umbra Vitae"

..............................................

- Ήρθατε;

- Εσύ ήρθες σε εμάς.

- Μα πώς; Αφού βρίσκεστε σπίτι μου...

- Απλά διαβήκαμε το κατώφλι.

- Δεν σας καταλαβαίνω αλλά δεν έχει σημασία. Φέρατε τα φάρμακα ε;

- Βεβαίως. Σκεφτήκαμε μήπως να δοκιμάζαμε λίγο μεγαλύτερη δόση σήμερα.

- Ήθελα να σας πω... τελευταία δε νιώθω πολύ καλά... Φοβάμαι.

- Τι φοβάσαι;

- Κάτι αδιαόριστο... δεν καταλαβαίνω... Δε νιώθω και τόσο καλά τελευταία... Χθες έφτυσα αίμα. Και τα δάχτυλα μου καμμιά φορά μουδιάζουν, σα να κόβεται το αίμα κάποιες στιγμές. Μα το χειρότερο είναι το μυαλό μου... δεν θα το πιστέψετε μα θαρρώ πως μπορώ να το μυρίσω. Ώρες ώρες είναι σαν ένας βάλτος βρωμερός και ποιός ξέρει τι ανείπωτες φρίκες μπορεί να κρύβει κάτω από την επιφάνειά του... και νομίζω χάνω την ψυχή μου, το ίδιο μου το είναι...

- Τι ανοησίες, αφού δεν υπάρχει ψυχή, παραφέρεσαι. Και όλες σου αυτές οι ανοησίες σου περί ψυχής το καταλαβαίνεις ότι προσβάλλουν και εμάς που είμαστε συνάνθρωποι και αδέλφια σου; Είναι τρόπος αυτός; Είναι πολιτισμένα και λογικά πράγματα αυτά που λες;

-Συγγνώμη. Δεν ήθελα να σας προσβάλω. Παραφέρθηκα

- Δεν πειράζει, εμείς κατανοούμε και συγχωρούμε. Να μάθεις και εσύ να κάνεις το ίδιο, θα σε βοηθήσει αυτό.

- Ευχαριστώ,θα προσπαθήσω...

- Λοιπόν; Nα ξεκινήσουμε;

- Όχι ακόμη... ήθελα να ρωτήσω... να, έχω κάποιες αμφιβολίες...

- Τι είναι πάλι; Τι μπορεί να είναι αυτό το οποίο γνωρίζεις καλύτερα από εμάς; Να ξέρεις αυτές σου οι αντιδράσεις και αμφιβολίες δεν είναι καθόλου θετικές.

- Δεν ήθελα να σας προσβάλω. Συγγνώμη και πάλι. Αλλά να... νομίζω δεν είχα κάποια τόσο βαριά αρρώστια πρωτύτερα. Προς θεού μην με παρεξηγείτε, δεν λέω ότι διαγνώσατε λάθος, δεν σας αμφισβητώ. Όμως...ένιωθα κάπως καλύτερα πριν... νομίζω...

- Να σταματήσεις να νομίζεις. Και να σταματήσεις να αμφισβητείς. Το καλό σου θέλουμε, νομίζεις έχουμε κανένα κέρδος εμείς απ' αυτό; Απλά από καθαρή αγάπη για τον συνάνθρωπο, για να σε κάνουμε καλύτερο απ' ότι ήσουν πριν. Θυμάσαι πώς ήσουν πριν ε; Σκαιός, άδικος, αμόρφωτος, απολίτιστος. Και εμείς προσπαθούμε από αγάπη να σε αλλάξουμε, να σε κάνουμε καλύτερο. Και ποιό είναι το ευχαριστώ σου αχάριστε; Nα μας αμφισβητείς και να αμφιβάλεις; Δηλαδή αν σε χαρακτηρίσουμε όπως σε ταιριάζει, θα έχουμε άδικο;

- Όχι όχι, μην με χαρακτηρίσετε παρακαλώ. Απλά έσφαλα, έχετε δίκιο. Θα είμαι πιο συνετός άλλη φορά. Συγγνώμη.

- Δεν πειράζει, εμείς κατανοούμε και συγχωρούμε. Να μάθεις και εσύ να κάνεις το ίδιο, θα σε βοηθήσει αυτό. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν. Να σε κάνουμε και σήμερα λίγο ακόμη καλύτερο άνθρωπο.

..............................

- Μάλλον βάλαμε αρκετά δυνατή δόση, ίσως ήταν ακόμη νωρίς για κάτι τέτοιο.

- Χμμ... Ας είμαστε προετοιμασμένοι...

...και τότε κατάλαβα. Ή νομίζα ότι κατάλαβα. Άλλωστε ο πόνος ήταν τόσο μεγάλος που δεν άφηνε πολλά περιθώρια στην σκέψη να αναλύσει. Αλλά είναι μερικές φορές, που ένας μεγάλος πόνος σα να είναι ευφυέστερος από το νου. Σα να αντιλαμβάνεται περισσότερα. Και ήταν τρομερός ο πόνος, ένιωθα το δηλητήριο να κοχλάζει εντός μου, να καίει ότι ήταν δικό μου κομμάτι. Να μολύνει το αίμα και σαν μολυσματική πυρκαγιά να κυριεύει τις αρτηρίες. Έβλεπα τα δάχτυλα μου να μαυρίζουν, μύριζα την σαπίλα, ένιωθα τον χορό του δηλητηρίου, τον ύπουλο και βδελυρό χορό του. Και με κυρίεψε οργή. Μια τρέλλα σαν και αυτή των Μπερσερκρ, μια μανία σαν κι αυτή των Αχαιών ηρώων. Όλα γύρω είχαν σκοτεινιάσει και με αφρούς στο στόμα όρμηξα στον έναν. Έσφιγγα τον λαιμό του με όλη μου την δύναμη, έπαιρνα την εκδίκηση μου, ήθελα να κερδίσω την ελευθερία μου. Δεν έδινα σημασία στον άλλον που με χτυπούσε από πίσω. Ως εδώ! Άλλο δηλητήριο δεν θα ανεχτώ!Τελικά καταφέρανε και με ακινητοποιήσανε...

-Ποιοί είστε; Τι είστε; Γιατί φτιάξατε τα δηλητήρια; Γιατί ήρθατε;

- Ηρέμησε. Δεν το θυμάσαι αλλά κατά κάποιο τρόπο μας κάλεσες εσύ. Μπορεί τα δηλητήρια να έφτιαξαν εμάς, μπορεί και να είχες κάποια από αυτά εντός σου και παλιότερα. Αλλά τι σημασία έχει; Η θεραπεία θα συνεχιστεί, θα σε κάνουμε καλύτερο άνθρωπο χαχαχαχα

...................................

- ...αυτός ήταν ο εφιάλτης που με τυράννησε γιατρέ. Ήταν σα ζωντανός, δεν κατάφερνα να τον ξεχωρίσω από την πραγματικότητα. Νιώθω κάπως καλύτερα τώρα, πιο ήρεμος, σας ευχαριστώ που με βοηθήσατε. Αυτά τα χάπια δεν πειράζουν ε;

- Όχι βέβαια, είναι για το καλό σας, θα σας βοηθήσουνε. Να συνεχίσετε να τα παίρνετε, ηρεμιστικά είναι. Και να είστε πιο ανεκτικός σε διάφορες καταστάσεις, να μη έχετε νεύρα.

- Σας ευχαριστώ και πάλι γιατρέ. Να σας πω και κάτι αστείο; Μοιάζετε αρκετά με έναν από του δύο τύπους που είχα δει στον εφιάλτη. Δεν είναι πράγματι αστεία σύμπτωση αυτή;

- Χαίρομαι που έχετε χιούμορ. Και μην ξεχνάτε τα χάπια αυτά, είναι ηρεμιστικά, θα σας καθησυχάζουν όποτε χρειάζεται κάτι τέτοιο, θα σας βοηθάνε να γίνετε καλύτερος άνθρωπος...

..................................

Λίγο ... λίγο... αρχικά σε ανεπαίσθητες δόσεις... επέρχεται ανοσία... τα δηλητήρια δεν πειράζουν πια... και άλλο δηλητήριο... και άλλο δηλητήριο... και άλλο... σιγά σιγά, σε μικρές ανεπαίσθητες δόσεις. Μετά δεν καταλαβαίνεις... είναι κομμάτι του εαυτού σου το δηλητήριο...αποκτάς ανοσία...το αιμα σου το ίδιο είναι δηλητήριο πια... και κάποια στιγμή έχεις πλημμυρίσει, δεν έχεις αίμα, έχεις μονάχα δηλητήριο. Και σαπίζεις και σαπίζεις και σαπίζεις...